Stiltediner smaakt naar meer
Vandaag is het dan zover… De verschillende smaken van stilte worden opgediend in de vorm van een eindwerkstuk in beeld en geluid. Zo’n 75 tafelgasten en andere nieuwsgierigen schuiven aan in de Toonzaal en laten zich verrassen.
Tijdens de film is er volop aandacht, maar is het allesbehalve stil! Luid gelach, ge-ooh en ge-aah klinkt in de zaal als reactie op de overdaad aan beelden en geluiden die op ons afkomen. Op de gezichten in de zaal is een glimlach af te lezen, in de gesprekken achteraf klinkt herkenning en onderling worden vragen gesteld over de ervaring van de ander. Dit is voor het eerst dat de tafelgasten van de verschillende diners elkaar ontmoeten!
Gelukkig maar dat er vanavond wel gesproken mag worden, anders hadden we deze mooie uitspraken nooit gehoord:
‘Ik was nooit zo van de kunst, maar ik ben helemaal om!’ - Stilte Diner #3
‘Het was zo bijzonder! Ik ga het zelf gewoon nog een keer organiseren… eten in stilte. Zouden meer mensen moeten doen.’ – Stilte Diner #5
‘Het was eigenlijk helemaal niet stil. We leven hier in Nederland met 17 miljoen mensen, dan is er altijd geluid om je heen. Het vuilnis wordt buiten gezet, de trein rijdt voorbij.. Je ontkomt er bijna niet aan.’ - Stilte Diner #1
Persoonlijke stilte ervaringen hebben veel indruk gemaakt, maar ook het kunstwerk werd met lovende woorden ontvangen. We zijn zelfs uitgenodigd het kunstwerk op andere plekken te komen vertonen! Alle eer aan Thomas Rutgers, Jan van der Ven, Martiene Morrenhof en Jet Allemekinders (geïnspireerd en geadviseerd door De Culinaire Werkplaats). Dankjewel Stiltemakers!
Wild brei project van start
De caravan van Typisch Den Bosch staat pal voor het stadhuis waar een pas getrouwd stel met familie en vrienden hun huwelijk viert. Corrie van Rijthoven zit op een krukje voor de caravan met twee uit de kluiten gewassen breinaalden . ‘Zelf gezaagd. Ik heb bij de Gamma gewoon een houten stok van drie meter lang gekocht, in stukken gezaagd en de punten met een ontzettend grote puntenslijper geslepen. Heel simpel hoor. En het breien gaat zo een stuk sneller’
Untitled from Hanneke on Vimeo.
Een grote vrachtwagen met aanhanger komt aanrijden waar met veel moeite een kunstwerk uitgesleept wordt. Het kunstwerk lijkt in eerste instantie nog het meest op een monster en de geur van dennenbomen overheerst direct op De Markt. Na wat fatsoenering en de nodige aanpassingen blijkt het kunstwerk een heuse kikker van hout. Het kunstwerk wordt nog even bedekt met een doek voor de onthulling plaatsvindt. Bij Corrie is het ondertussen een gezellige drukte. Gelukkig blijken er nog veel meer fanatieke breisters in Den Bosch te wonen die Corrie graag helpen haar droom te verwezenlijken. Zoals bijvoorbeeld Geerte van Hoek. ‘Ik was eigenlijk op zoek naar schoenen. Maar ik wil graag breien en zal eens even kijken of ik nog wat meer mensen kan vinden die willen helpen.’ Ook vriendin en buurvrouw Corry is inmiddels aangeschoven om te helpen breien.
Joanne, Jeroen, Annemieke, Lonneke, Marleen en Esmee helpen Corrie graag met haar breiproject. De vrienden komen uit Leiden en zijn in Den Bosch voor een vrijgezellenfeest. ‘We zijn verdeelt over drie groepen en die groepen moeten drie opdrachten uitvoeren. We hebben net al een wildvreemde op het station uitgezwaaid, een heitje voor karweitje gedaan en nu moeten we iets voor een goed doel doen. Ons doel is Corrie; breien voor Corrie.’
Untitled from Hanneke on Vimeo.
Jeroen grijpt meteen naar een paar uitzonderlijk grote breinaalden. “Kom op jongens, we gaan synchroonbreien.’ Corrie’s werk lijkt zijn vruchten af te werpen want tien minuten laten staat een groepje van tien mensen hevig te breien. Corrie moet de enthousiaste beginnelingen nog wel het breien even leren, maar dat lijkt geen probleem. Joanne breit zelf niet mee; zij legt haar vrienden vast op beeld zodat ze kunnen bewijzen aan de andere groepen van het vrijgezellenfeest dat ze alle opdrachten uit hebben gevoerd. ‘Wat een ontzettend leuk initiatief is Typisch Den Bosch.’
Het doek dat over het kunstwerk waar vierentwintig studenten van het Koning Willem I college zo hard aan gewerkt hebben ligt, mag er eindelijk af. Het is tijd voor de onthulling. Aan Xander van Het Ministerie van Landbouw, Natuur en Voedselkwaliteit de eer. ‘ De studenten hebben geleerd om een duurzaam kunstwerk te ontwerpen en maken door natuurlijke materialen te gebruiken.’ De studenten besloten een kikker te ‘bouwen’ omdat een kikker hoort bij Den Bosch, aldus Sander.
Monique en dochter Teuntje staan in het publiek en genieten van kick-off. Ik vind het leuk dat dromen verwezenlijkt worden omdat daar veel kracht achter zit. Daar word ik blij van.’
Update:
Een artikel over ons breiproject in de Bossche Omroep van 13 juni 2010:
Typisch Het Palet // Kikker en kat
Er was eens een kikker en die woonde in de sloot.
Ergens aan de voet van een lelieblad had hij een huisje gemaakt.
Het huisje was maar klein en er stond een stoel en een tafel.
Verder was het een beetje kaal in het huisje. Als hij nou een echte kunstenaar was
geweest dan had hij iets moois voor aan de muur kunnen maken.
Op dat moment werd er op de deur werd geklopt.
Wie kon daar nou zijn want hij verwachtte helemaal niemand?
Toen hij de deur opendeed stond Kat voor de deur. Kat keek Kikker aan.
- Ik kom op bezoek.
Kikker was blij. Het was allang geleden dat er bezoek was geweest.
- Oh Kat wat leuk dat je er bent, kom binnen. Kan ik je iets te eten aanbieden?
Zeg maar waar je zin in hebt.
Kat dacht na.
- Mmmmm…. waar had hij nou zin in? Ha, spinazie… spinazie daar had hij zin in!
- Wel, Kat dan zullen we naar de markt moeten want spinazie heb ik niet in
huis.
En zo gingen Kat en Kikker op weg naar de markt waar ze verse spinazie haalden.
Toen ze weer thuiskwamen wilde Kikker de blaadjes spinazie wassen en terwijl hij
daarmee bezig was zag hij iets glinsteren tussen het groen.
- Wat was dat nou toch? Een stuk glas…. nee toch!?
Hij stak zijn hand uit om het te zien wat er zo lag te glinsteren en toen tot zijn
stomme verbazing haalde hij een echte diamant tevoorschijn.
Kikker dacht bij zichzelf dat een echte kunstenaar altijd iets bijzonders weet te zien
in gewone dingen en in bijzondere dingen het gewone. Kat kwam erbij staan.
En om de beurt namen ze nu de diamant in de hand.
- Wat zie jij in de diamant?
- Een stinkdier
- Een kraan
Ze riepen van alles door elkaar
- …
- …
- Een kroon riep Kikker tenslotte.
En Kikker stelde zich voor dat zij een echte kroon had van goud. Dan zou zij een
prinses zijn. Ze zou voor de spiegel staan om zichzelf nog mooier te maken.
Met haar toverstaf zou ze toveren.
- Oh zei Kat, wat zou je dan toveren Kikker?
- Nou Kat, ik zou eerst een toverspreuk zeggen. Sim – sala- bim en dan zou ik
wensen dat alle mensen op de hele wereld rijk zouden zijn.
Kat wilde nu ook toveren. Ook hij deed een toverspreuk en toverde een echte
prinses om mee te trouwen. Ze riepen nu om de beurt en door elkaar.
Ik zou toveren dat….
- ….Ik onzichtbaar was…
- ….ik dat ik een rijke kunsten maker was…
- ….nieuw speelgoed.
- ….een ijsje
En zo fantaseerden Kat en Kikker terwijl ze bijelkaar zaten en de spinazie stond te
pruttelen op het vuur. Samen keken ze nog een keer in de diamant en zagen tot hun
verwondering ineens rode hartjes, het leken wel snoepjes.
Ze zuchtten…. o, die zou je zo kunnen brengen aan de mensen zodat ze vrienden
konden zijn met elkaar. Maar ja, wat zeg je dan? Gewoon, ik vind je lief?
En ineens zei Kat tegen Kiker;
- Ik vind je lief, wil jij mijn vriendje zijn?
Tuurlijk zei Kikker en nog heel vaak is hij langsgegaan bij Kikker en soms aten ze
dan samen spinazie!
TEAM
Concept
Het PaletRegie & organisatie
De leiding van dit project is in professionele handen van Pauline Sleebregts.Met dank aan
Alle helpende handen
GERAAKT?
De kinderen van Het Palet een compliment geven? Stuur een kaartje naar Typisch Den Bosch of laat per email een berichtje achter.