Van kinderen en echte oudjes

Het is een zonnige dag en goed weer om te flyeren. We besluiten toch ook aan te bellen als we zien dat er iemand thuis is om kennis te maken en vooral iedereen te informeren. Het is meivakantie en we treffen buurtjes aan die normaalgesproken niet thuis zijn. Hebben wij even geluk!
Mevrouw Kreté doet open. Als we ons voorstellen dan gaat er meteen een lampje branden. Ze vertelt dat haar man in de Stol zit en over onze projecten heeft gehoord. Leuk initiatief. Als we haar vragen of ze op de Wall of Fame wil, zegt ze enthousiast ja. We vragen of haar dochter Daisy zin heeft om op de lego-middagen te komen. Ze denkt van wel. Als ze hoort dat haar vriendinnetje Eva ook komt dan weet ze het zeker. Dan komt ze.
Delilah en Luciano komen we op straat tegen. We vragen of ze zin hebben om met ons van lego hun droomspeelplein te gaan bouwen op onze legomiddagen. Hier hebben ze wel oren naar. We moeten dit aan mamma vragen. We lopen mee. Als de deur opengaat komt er grote witte herdershond naar buiten. We praten Jolanda bij en vertellen over onze projecten. Ze vindt het leuk om op de foto te gaan met haar gezin en de legomiddagen komen ze zeker langs.
Frans had ons al eerder opgemerkt vandaag. Hij woont al ruim 20 jaar hier. Als we hem vragen over vroeger dan zegt hij dat we veel te laat zijn en dat we de echte oudjes hadden moeten spreken. De overbuurvrouw is van ellende in een verzorgingshuis gestorven. Echt zielig om deze mensen te verkassen op die leeftijd. Frans woont hier al jaren met veel plezier. Als we vragen of hij hier wil blijven wonen zegt hij nee. ‘Wij komen hier niet meer terug’.